YAŞASIN ÜMİD, ÖLSÜN YEİS!
İnsan, yaratılanların içerisinde en aziz ve şerefli olandır, eşref-i mahlukattır. Var edenin varlığına hizmet etmek, diğer yaratılanlardan ayrılan özellikleriyle her şeyi var edeni tanıyıp, anlayıp taat ve ibadetle mukabele edecek mahiyettedir.
Bir cihette talimgah olan içinde bulunduğu dünya, insanın kendisine mahsus kabiliyetlerinin inkişafı ve hususiyetlerini ifa edeceği süreli, özel bir mekandır. Her şeyin süresi kendine özgüdür. Geliş ve gidiş tarihleri külli iradeye bağlıdır. İnsana düşen, dünyaya geldiği daha doğrusu akıl baliğ olduktan sonra belli olmayan ecele/dünyadan ayrılma zamanına kadar, verilen ömür sermayesinin kıymetini, kendisinden istenen/beklenen haller üzere, bilmesi ve değerlendirmesidir.
İnsan bu dünyada yolcudur. Gemi yolcusudur ama. Gemi, dünyadır. Deniz, sonsuz feza… Geminin kaptanı ve tayfaları vardır. Erzak tamam ve rota bellidir. İnsana düşen omuzundaki yükleri gemiye koymak, gemi kaptanına itimat etmek ve hayretli nazarla temaşa ve tefekkür etmektir. Yolcunun keyfiyetini haiz olarak, kuralların gereğini yerine getirmektir.
İnsan yolcu olduğunu ve yolculuğu kabul eder, içselleştirirse sıkıntı yaşamadan, heyecana kapılmadan, ümitsizliğe düşmeden yol alacak, seyahatin sıhhate verdiği katkıyla selamete çıkacaktır.
Lakin kendini kaptan yerine koyar ve gidişata kendi zumunca müdahale etmeye kalkarsa işler pek çok cihetten karışacaktır. Öncelikle, uçsuz bucaksız denizde, ihata edemediği rotalar içerisinde kaybolup gidecektir. Hakiki manada kaptan olmadığı ve gemiye ait hiçbir malikiyeti olmadığı için ne kendi ne de diğerlerinin güvenlik ve ihtiyaçlarını karşılayamayacaktır. Her çaldığı kapıdan yeisle dönecektir. Geminin gerçek bir kaptanı ve hakiki bir sahibi olduğundan, kaptanmış gibi davranması fakat buna bedel hakikatte kaptanlık namına bir şey yapamaması psikolojisini bozacak, yolculuk vasfını da kaybettirecektir. Ayrıca bu kaptancılık arayışı, kaptana karşı duruş anlamına gelecek ve kolluk kuvvetleri tarafından sıkıntıya sokulacaktır. Belki asi addedilip zindana konulacaktır.
Görebildiğim kadarıyla, insanı ümitsizliğe sevk eden gerçek manada Rabbini tanımaması veya gaflet etmesidir. Dahası, kendisini asıl yapan addedip yapamadığında kendisini başarısız görmesidir. Her başarısızlık da daha bir yeise kapılmasına sebep olmaktadır. İnsanın acze düştüğü noktada elini tutunacak bir şeylere uzatabilmesi iyidir. Bu en nihayette bile olsa Rabbinin kudretine taşıyabilir. Ama her kaybedişte daha bir enaniyete kapılması, işte bu tehlikelidir; tam iflasa sürükler insanı…
Huzurda olma keyfiyetine ayrıcalığına sahip şeytanı düşünün. Âdem (as) yaratılıp secde edilmesi istendiğinde kibri aşikâr olmuştu. Onu bastırıp itaat tazelemesi gerekirken, tam tersine kibrini büyütmüş, Allah’a ve Âdem (as)’a düşman kesilmişti. Ümit ve kurtuluş olarak gördüğü şey ise, kibrini korumaya bedel, Âdem (as) soyundan olacak insanları, Allah’ın yolundan çevirmekti. Ne büyük ahmaklık!
Bunun tam tersi olarak bugün bizler, ümidimizi şeytan ve şeytanlara ve nefsimizin kibrine ve aldatmalarına karşı Allah’a iman ve itaatte bulmalıyız, bulabiliriz. Direncimiz düşmanlara karşı mukavemet, Rabbimizin vadettiklerine karşı meyille kuvvet kazanabilir. Ümitsizlik ise, semtimize uğramamalı, bazı aksaklıklar varsa bize bakan maddi kısımlarda eksiğimiz var mı bakılmalı, kulluğumuz gözden geçirilmeli, dünyanın bir imtihan meydanı olduğu bilinerek imana ve taate kuvvet verilmelidir.
Gemi onun, yol onun, yolcu onun… Yerini bil, seyahatin tadını çıkar!
=>DERGİYE ABONE OLMAK İÇİN TIKLAYIN...